اتصال تاشو / زبانه : دو ورق فلز با زبانه های تاشو یا خمشی به شکل یک سگک و یک شیار گیره به هم متصل می شوند. مونتاژ ساده، راحت و به سرعت تکمیل می شود. با این حال، موقعیت کامل تضمین نشده است، و موقعیت تکمیلی بیشتری مورد نیاز است.
کشیدن و فشار دادن پرچ : پرچ کردن در سوراخ هایی که مربوط به دو قطعه است انجام می شود و از تفنگ پرچ برای کشیدن پرچ برای انبساط و تغییر شکل آستین خارجی پرچ استفاده می شود و در نتیجه دو قسمت را محکم می کند. اتصال حاصل ساده، راحت و سریع خواهد بود. رشته‌ها و پوسته‌های بدنه هوا تقریباً همیشه با پرچ‌ها به هم متصل می‌شوند. اگرچه میلیون‌ها پرچ در سازه‌های هواپیما استفاده می‌شود (افزودن وزن)، اما غلظت استرس ناشی از سوراخ‌های پرچ، تنش‌های موضعی پوست را چهار برابر می‌کند. یکی از مزایای پرچ ها این است که اگر کارآمدتر نباشند، قابل اعتمادتر هستند.
خودگیره : خودگیره به عنوان خود پرچ نیز شناخته می شود، روشی برای تکمیل اتصال متقابل با تغییر شکل بین ورق فلز است. علیرغم سادگی، این فناوری اغلب در مناطقی که نیازی به جداسازی قطعات نیست، استفاده می شود.
اتصال پیچ : پیچ های خودکفک برای ضربه زدن مستقیم به رزوه روی یک تکه ورق فلزی، بنابراین تناسب خوبی دارد، که نیاز به جداسازی دارد.
جوشکاری : این یک جوش نقطه ای یا درز است که برای نگه داشتن دنباله ای از اتصالات لحیم کاری روی دو ورق فلز در کنار هم استفاده می شود. در سر جوش، مستقیماً ورق فلز محلی را ذوب می کند.
در طول جوشکاری ورق های فلزی، همه چیز به سرعت اتفاق می افتد. در نتیجه گرم شدن سریع مواد، اعوجاج مانند تاب خوردگی تقویت می شود. علاوه بر این، مواد نازک هنگام گرم شدن ناگهانی می‌سوزند و منجر به سوراخ‌های نامطلوب می‌شوند. اگر مناطق متاثر از گرما کنترل نشوند (HAZ) استحکام مکانیکی به خطر می افتد. جوشکاران مواد فلزی نازک باید روی کاهش تاب خوردگی، ذوب شدن و اندازه HAZ تمرکز کنند [1]. انتخاب مناسب ترین روش جوشکاری، مدیریت دقیق تنظیمات فیزیکی، ایجاد پارامترهای جوشکاری بهینه و تکمیل دقیق جوش از اقدامات ضروری برای غلبه بر این مشکلات است. آماده سازی مفصل دقیق برای اتصال محکم و گیره مناسب برای جلوگیری از حرکت در حین جوش بخشی از تنظیمات فیزیکی است. ضربات زیادی برای مراقبت در طول فرآیند مورد نیاز است [2]. به عنوان مثال، میله پشتیبان مسی اغلب برای قرار دادن در زیر اتصال مفید است. در هنگام ذوب بیش از حد، این میله گرما را از مواد پایه دور می کند.
اتصال با تشکیل یک ورق فلزی شامل روش های اتصال حالت جامد است که جایگزین مناسبی برای جوشکاری سنتی و مبتنی بر همجوشی است و برای ترکیب مواد با دماهای ذوب مختلف یا ترکیبات بین فلزی شکننده موثر است [3]. چندین روش جوشکاری حالت جامد (SS) موجود و نوظهور می‌توانند جوش‌های متالورژیکی سالمی را در میان فلزات مشابه و غیر مشابه بدون ذوب ایجاد کنند، با این حال ممکن است برخی از حفره‌های ذوب موضعی و جدا رخ دهد. اتصال از طریق تشکیل ورق فلز نامی است که به این روش ها داده شده است و در سال های اخیر علاقه به آنها افزایش یافته است. اتصال حالت جامد امکان ترکیب فلزات پیشرفته و ترکیبات فلزی غیرمشابه را می دهد که اتصال آنها با استفاده از جوش ذوبی برای جلوگیری از ذوب دشوار یا غیرممکن است [4]. دستیابی به راندمان مفصلی بسیار بیشتر از بست ها و چسب ها امکان پذیر است. فن آوری های اتصال حالت جامد ممکن است بسته به کاربرد، مواد مورد نظر و توپولوژی هایی که استفاده می کنند متفاوت باشد. روش‌های اتصال با شکل‌دهی به جوشکاری ذوبی از نقطه نظر متالورژیکی ترجیح داده می‌شوند، زیرا هیچ تغییر ریزساختاری قابل توجهی رخ نمی‌دهد و خطر کمتری برای تشکیل بین فلزی یا بین انتشار در سطح مشترک جوش وجود دارد.
اتصال تاشو / زبانه : دو ورق فلز با زبانه های تاشو یا خمشی به شکل یک سگک و یک شیار گیره به هم متصل می شوند. مونتاژ ساده، راحت و به سرعت تکمیل می شود. با این حال، موقعیت کامل تضمین نشده است، و موقعیت تکمیلی بیشتری مورد نیاز است.
کشیدن و فشار دادن پرچ : پرچ کردن در سوراخ هایی که مربوط به دو قطعه است انجام می شود و از تفنگ پرچ برای کشیدن پرچ برای انبساط و تغییر شکل آستین خارجی پرچ استفاده می شود و در نتیجه دو قسمت را محکم می کند. اتصال حاصل ساده، راحت و سریع خواهد بود. رشته‌ها و پوسته‌های بدنه هوا تقریباً همیشه با پرچ‌ها به هم متصل می‌شوند. اگرچه میلیون‌ها پرچ در سازه‌های هواپیما استفاده می‌شود (افزودن وزن)، اما غلظت استرس ناشی از سوراخ‌های پرچ، تنش‌های موضعی پوست را چهار برابر می‌کند. یکی از مزایای پرچ ها این است که اگر کارآمدتر نباشند، قابل اعتمادتر هستند.
خودگیره : خودگیره به عنوان خود پرچ نیز شناخته می شود، روشی برای تکمیل اتصال متقابل با تغییر شکل بین ورق فلز است. علیرغم سادگی، این فناوری اغلب در مناطقی که نیازی به جداسازی قطعات نیست، استفاده می شود.
اتصال پیچ : پیچ های خودکفک برای ضربه زدن مستقیم به رزوه روی یک تکه ورق فلزی، بنابراین تناسب خوبی دارد، که نیاز به جداسازی دارد.
جوشکاری : این یک جوش نقطه ای یا درز است که برای نگه داشتن دنباله ای از اتصالات لحیم کاری روی دو ورق فلز در کنار هم استفاده می شود. در سر جوش، مستقیماً ورق فلز محلی را ذوب می کند.
در طول جوشکاری ورق های فلزی، همه چیز به سرعت اتفاق می افتد. در نتیجه گرم شدن سریع مواد، اعوجاج مانند تاب خوردگی تقویت می شود. علاوه بر این، مواد نازک هنگام گرم شدن ناگهانی می‌سوزند و منجر به سوراخ‌های نامطلوب می‌شوند. اگر مناطق متاثر از گرما کنترل نشوند (HAZ) استحکام مکانیکی به خطر می افتد. جوشکاران مواد فلزی نازک باید روی کاهش تاب خوردگی، ذوب شدن و اندازه HAZ تمرکز کنند [1]. انتخاب مناسب ترین روش جوشکاری، مدیریت دقیق تنظیمات فیزیکی، ایجاد پارامترهای جوشکاری بهینه و تکمیل دقیق جوش از اقدامات ضروری برای غلبه بر این مشکلات است. آماده سازی مفصل دقیق برای اتصال محکم و گیره مناسب برای جلوگیری از حرکت در حین جوش بخشی از تنظیمات فیزیکی است. ضربات زیادی برای مراقبت در طول فرآیند مورد نیاز است [2]. به عنوان مثال، میله پشتیبان مسی اغلب برای قرار دادن در زیر اتصال مفید است. در هنگام ذوب بیش از حد، این میله گرما را از مواد پایه دور می کند.
اتصال با تشکیل یک ورق فلزی شامل روش های اتصال حالت جامد است که جایگزین مناسبی برای جوشکاری سنتی و مبتنی بر همجوشی است و برای ترکیب مواد با دماهای ذوب مختلف یا ترکیبات بین فلزی شکننده موثر است [3]. چندین روش جوشکاری حالت جامد (SS) موجود و نوظهور می‌توانند جوش‌های متالورژیکی سالمی را در میان فلزات مشابه و غیر مشابه بدون ذوب ایجاد کنند، با این حال ممکن است برخی از حفره‌های ذوب موضعی و جدا رخ دهد. اتصال از طریق تشکیل ورق فلز نامی است که به این روش ها داده شده است و در سال های اخیر علاقه به آنها افزایش یافته است. اتصال حالت جامد امکان ترکیب فلزات پیشرفته و ترکیبات فلزی غیرمشابه را می دهد که اتصال آنها با استفاده از جوش ذوبی برای جلوگیری از ذوب دشوار یا غیرممکن است [4]. دستیابی به راندمان مفصلی بسیار بیشتر از بست ها و چسب ها امکان پذیر است. فن آوری های اتصال حالت جامد ممکن است بسته به کاربرد، مواد مورد نظر و توپولوژی هایی که استفاده می کنند متفاوت باشد. روش‌های اتصال با شکل‌دهی به جوشکاری ذوبی از نقطه نظر متالورژیکی ترجیح داده می‌شوند، زیرا هیچ تغییر ریزساختاری قابل توجهی رخ نمی‌دهد و خطر کمتری برای تشکیل بین فلزی یا بین انتشار در سطح مشترک جوش وجود دارد.
قیمت آهن و ساختمان سازی